FCI European Dog Show, Israel 2001

Voor het jaar 2001 werd de Europese FCI Europa-Show aan Israël gegeven. Twee CACIB shows waren gepland en de keurmeesters Mevr. E. Mosimann uit Zwitserland en Mevr. S. Kirchbichler/A voor de Bobtails uitgenodigd. Begin oktober boekten we onze vluchten, die slechts tot Eilat gingen in plaats van naar Tel Aviv, omdat laatste reeds volgeboekt was. Twee honden werden aangemeld: Y’Lookalike aus dem Elbe-Urstromtal en de Beardie Firstprizebears Vancouver. Maar zoals zo vaak liep alles anders.

Toen plots de politieke situatie escaleerde, zegden veel deelnemers en keurmeesters hun deelname af en uit twee shows werd een met twee mogelijk te behalen titels. Een ander probleem was de datum verschuiving van Crufts. Omdat onze honden ook hier waren aangemeld en nu na het oponthoud in Israël volgens het Pet Travel Scheme niet meer in Engeland mochten starten, kreeg onze Israëlische vriend Yossi Guy een verandering voor elkaar: aan de start verschenen nu Ch. Firstprizebears Y-Quentin van de Familie Grabow en Yetsetter aus dem Elbe-Urstromtal van de Familie Gelueck uit Nederland. Ik werd vergezeld door Peter Spies met zijn Ch. X’McLaren aus dem Elbe-Urstromtal (Mika).

Alles geregeld?

Vijf dagen voor vertrek dacht ik dat alles geregeld was – mooi niet dus!!! Transavia nam slechts twee honden per vlucht mee. Gelukkig was een Fokker van American Staffordshires, die van Brussel naar Tel Aviv vloog, bereid om Quentin mee te nemen. Deze zou dan door Yossi opgevangen worden. Woensdagochtend rond 11.30 kwamen we, met ruim 1-1/2 uur vertraging en 20 Kg overbagage (2 benches, 2 trolley’s, 1 trimtafel en 2 tassen met o.a. 5 Kg aardappelmeel) aan op de luchthaven. Vanaf de vertrekpier konden we Mika en Yetsetter in hun benches zien staan, die erop stonden te wachten ingeladen te worden. Het was geruststellend te zien dat beiden veilig in het vliegtuig geladen werden. Om 14.15 vertrokken we bij 8 ̊C uit Amsterdam en landden met 30 ̊C rond 18.45 (lokaal 19.45) in Eilat, waar we met een auto met aanhanger afgehaald werden. Na een rit van ruim 400 Km in het donker kwamen we om 01.00 bij Yossi aan.

Donderdags acclimatiseerden we eerst en vroegen Yossi de oren van zijn hoofd omtrend de politieke situatie. S’avonds waren we bij zijn buren uitgenodigd en mochten hier aan de Sabat ceremonie deelnemen en de beste couscous van de hele wereld eten – een eenmalige ervaring. De volgende dag werden onze drie honden en de twee van Yossi gewassen en geborsteld. Zaterdags gingen we richting show. Ziporeck, de “aparte” doggenvrouw, was al met haar 10 doggen ter plaatste en had in de van airconditioning voorziene hal ruimte gereserveerd, onze redding bij 28 tot 30 graden Celsius buitentemperatuur met de ringen buiten. In totaliteit waren 1250 honden aangemeld, waarvan 10 Bobtails. Een uit Griekenland, 3 Russen in de Kampioensklasse, onze twee en die van Yossi. De rest kwam uit Israel, deels in Europa gefokt. Tegen 13.30 begon het keuren (Keurmeester: Dhr. Pollet/B).

De erering

Tegen 16.00 gingen het richting Erering waar nagenoeg geen plaats meer was. Toch was het op slechts 15 m afstand gelegen showsecretariaat tot op een camerateam na leeg, maar wel van airco voorzien. Ook was er een ijskast die van heerlijk ijs en frisdrank was voorzien en wij waren zo brutaal ons hieraan te goed te doen. Hierbij vergaten we bijna onze keuring, zodat we ons op het laatste moment in de Erering moesten spoedden, om uiteindelijk de 2de plaats van 14 fokgroepen te winnen. De keurmeester, Dhr. Staunskjaer(DK) was erg verrast om ons met 4 Bobtails in Israel te ontmoeten.
Wederom moesten we wachten op de Groepskeuring omdat de keurmeester nog niet klaar was. Peter had geen zin meer en voor mij zat er niets anders op dan Mika zelf te showen, die ook nog de Groep won (Keurmeester Dhr. Pollet/B). De tranen van vreugde kon ik met moeite bedwingen. Een laatste keer moest nu worden gewacht op het BIS keuren dat rond 20.00 begon en door een Kerry Blue Terrier uit Rusland werd gewonnen (Keurmeester: Mevr. Gan Ami/Israel).

Peter, Yossi en ik wilden de dag afsluiten met champagne, maar waren zo vermoeid, dat we slechts naar bed wilden. Na een rustig ontbijt op de zondagmorgen, moesten we alles inpakken voor een Specialty, die om 16.00 in Tel Monde bij Tel Aviv gehouden werd. Zij was op korte termijn voor 12 rassen, door Yossi, georganiseerd (Keurmeester Dhr. Avi Marschak/Israel). Daar de Russin bij een overwinning de titel Israëlisch Kampioen zou behalen, besloten we Mika niet te showen. Tenslotte had hij de titel zaterdags al behaald.

Het showterrein lag midden op een sinaasappelplantage, heerlijk rustig met een schitterende grasmat. Iets kostbaars in Israel. De Russische reu behaalde het CAC, net als Yetsetter, die ook het BOB won. Doordat Quentin ook het BOB behaalde, moest Peter, in korte broek en op slippers, uiteindelijk alsnog met hem de ring in. Quentin werd 3de Best in Show. Het Best in Show werd gewonnen door Yetsetter.
Dit keer werd ons avondeten in een Arabisch restaurant niet zo laat. De maandag werd gebruikt om te relaxen en te shoppen, waarbij we verschillende interessante mensen uit de hele wereld ontmoetten. Dinsdags nog een kort bezoek aan de zee gebracht, s’avonds kookte Yossi een heerlijke Curry. Elica – zij heeft Pyrenese Honden – kwam samen met haar dochter om de laatste avond met ons door te brengen. Omdat het de vooravond van Onafhankelijkheidsdag was, bezochten we nog een feestje. Hierna begon het grote inpakken.

Wacht op ons!

De volgende ochtend zou Michael vanuit Jeruzalem komen om ons met de auto naar Eilat te brengen. Wie is er zo gek!!!! 800 Km heen en terug en dan nog 100 Km naar Jeruzalem. Maar dit is denk ik iets eenmaligs dat de Israëlisch kenmerkt! Michael kwam, met een half uur vertraging, om 7 uur aan. In Meneshe Rasah hadden we, doordat de hoofdstraat was geblokkeerd door een feest, een oponthoud van 20 minuten. Het werd later en later. Om 13.45 zou ons vliegtuig vertrekken. Uiteindelijk kwamen we om 13.10 op de luchthaven aan. Bij de ingang controleerde een mevrouw onze papier – dit duurde een eeuwigheid! Intussen verzorgde ik Mika en Yetsetter, terwijl Peter en Michael razendsnel de benches in elkaar zetten. In de vertrekhal was het leeg en moesten we eert personeel zoeken en hen vertellen dat we in 20 minuten wilden vertrekken. De mevrouw van de veiligheid was helemaal aangedaan van de honden en maakte eerst foto’s. Ik vroeg haar vriendelijk of we nu de veiligheidscontrole konden doen. Deze deed zich ook voor als een probleem, omdat ik een Duitse pas bezat, een Nederlands rijbewijs en in België woonachtig ben. Tot overmaat van ramp stond ook de naam van mijn ex (Abicht) en ons oude Nederlandse adres op de koffers.

De Stewardessen waren al de hal ingekomen en stonden op ons te wachten. Alle andere passagiers zaten reeds aan boord. Maar ze moesten blijven wachten omdat men vergeten had kopieën van de inentingspapieren van de honden te maken. Ondertussen kwam zelf de piloot een kijkje nemen en wij konden slechts lachen. Uiteindelijk zaten we dan toch in het vliegtuig richting Amsterdam. Na deze belevenissen waren Peter en ik het er over eens dat dit een fantastische reis was geweest.